Stundum hef ég rifjað það upp þegar afi minn, sællar minningar, sagði við mig að þrennt væri mikilvægast í lífinu; að vera bjartsýnn, ná sér í góða konu og kjósa Framsóknarflokkinn. Þar væri komin sannkölluð uppskrift að lífinu.
Hann var sannfærður í sinni sök, ævina á enda. Heill og óbifanlegur í sinni pólitík. Og skipti stjórnmálamönnum í tvo hópa, hvorki fleiri né færri; þá sem hann treysti og þá sem hann treysti ekki. Flóknara væri það nú ekki - og svo snýtti hann sér í rauðköflóttan tóbaksklútinn, braut hann saman, hallaði sér yfir á aðra rasskinnina á eldhúskollinum og kom klútnum fyrir í rassvasanum.
Löngu seinna átti ég innihaldsríkt samtal við Davíð Oddsson, þann magnaða stjórnmálamann sem setið hafði lengi á stóli forsætisráðherra og notið velgengni, en einn þingmanna hans hafði einmitt um það leyti lent í verulegum hremmingjum - og Davíð endurtók eiginlega upp á staf þessa meiningu hans afa míns; það er aðeins eitt sem stjórnmálamaður á og það er traust, því ef hann á það ekki er hann ekki stjórnmálamaður lengur, altént ekki mikið lengur.
Því er á þetta minnst að næstum tveimur kjörtímabilum eftir allt heila efnahagshrunið á Íslandi sem rakið er til ofsafenginnar græðgisvæðingar og arðgreiðslu-bónusa-bakherbergisbix, eru stjórnmálamenn farnir að sverja af sér skattaskjólin ... nefnilega, ekki bankamenn lengur, heldur stjórnmálamenn, já æðstu stjórnendur landsins.
Farsi? Nei, raunveruleiki.
Suður-Ameríka? Nei, Ísland.
Og á meðan annar sver fyrir að kona hans sé ekki hrægammur, segir hinn að vel megi vera að fleiri ráðherrar hafi leitað á náðir þessara skjóla úti í heimi sem eru þeirrar náttúru að hámarka arð og lágmarka skatt til samhjálparinnar heima fyrir.
Næstum tveimur kjörtímabilum eftir hrunið sitja Íslendingar sumsé uppi með stjórnmálamenn sem vilja að almenningur ávaxti sitt pund á heimaslóðum með einangruðum og ósjálfstæðum gjaldmiðli sem hefur rýrnað um 99,95% á fullveldistímanum á meðan þeir sjálfir vilja ekki sjá það að hafa allan fjölskylduauðinn á sama stað, en velja honum fremur skjól í annarri mynt og minni sköttum.
Og þessum sömu mönnum finnst það ósköp eðlilegt að halda svona mikilvægum upplýsingum leyndum fyrir þjóð sinni í meira en heilt kjörtímabil, upplýsingum sem varpa alveg nýju ljósi á þátttöku þeirra í helsta pólitíska úrlausnarefni síðustu ára.
Traust!
Það er jafn stutt orð og það er innihaldsríkt.
Merking þess er auðsæ.
Og eitt það besta við orðið traust er að allur almenningur skilur vægi þess til fulls.
