Borgarstjórinn í Reykjavík brást á sínum tíma við með eftirminnilegum hætti þegar kona ætlaði í hungurverkfall vegna þess að henni líkaði ekki afgreiðsla í lóðamáli. „Maður skiptir sér ekki af því með hvaða hætti fólk nærist í landinu. Það er ekki okkar mál.“
Betur væri að stjórnvöld héldu sig almennt við þessa skoðun borgarstjórans fyrrverandi. Því miður telur vinstri stjórnin sem nú ríkir sig vita öðrum betur hvað þjóðinni er fyrir bestu að snæða. Í stað þess að láta fólk sjálft um það hvernig það nærist setur ríkisstjórnin reglur um það hvað má borða og á hvaða verði. Hluti Sjálfstæðismanna er að fara af hjörunum yfir frumvarpi um neytendavernd í orkumálum, en er pollrólegur yfir áformum félaga sinna um skatt á kökur og gosdrykki.
Nýlega fór í gang sérkennileg umræða. Í ljós kemur að til er nefnd um inn- og útflutning á landbúnaðarvörum. Íslendingar þekktu á árum áður slíkar nefndir. Langt fram yfir miðja síðustu öld voru nýir ávextir aðeins til fyrir stórhátíðir. Gjaldeyrisnefnd sá til þess. Sá sem hafði fengið gjaldeyrisleyfi hjá þeirri nefnd þurfti þá að sækja um innflutningsleyfi og oftar en ekki var þess gætt að einungis annað leyfið gilti í einu.
Hér var rekin Viðtækjasala ríkisins, bifreiðaeinkasala, raftækjaeinkasala og jafnvel einkasala á eldspýtum. Þjónustan var léleg, verð hátt og gæðin lítil. Allt þetta finnst okkur hlægilegt nú á dögum, rétt eins og að leyfi hafi þurft fyrir innflutningi á stígvélum eða einu pari af hlaupaskóm. Skömmtunarskrifstofa ríkisins réði skömmtunarstjóra sem gaf út skriflegar heimildir til sölu á vörum samkvæmt ákveðnum reglum.
Jónas Haralz, einn merkasti hagfræðingur landsins, tók þátt í rekstri kerfisins. Hann sagði: „Athygli sérfræðinganna beindist að því að reka þetta kerfi á eins ábyrgan og hagkvæman hátt og tækifæri gáfust til, en ekki að losna við kerfið.“
Vinstrimennirnir sem nú stýra þjóðarskútunni telja að aukin ríkisforsjá sé þjóðinni farsælust. Þeir gera atlögu að einkarekstri í heilbrigðisþjónustu og telja rekstrarformið skipta meira máli en góð þjónusta, hagstætt verð og skjótur bati sjúklinganna. Báknið er best að mati meirihlutans.
Hryggjamálið er angi af sama meiði. Vísað er til 3. mgr. 87.gr. búvörulaga nr. 99/1993, sem væntanlega fjallar um hvenær megi flytja inn kjöt. Fyrrnefnd nefnd þarf að kynna sér gögn að fenginni ábendingu um yfirvofandi skort. Hver spekingurinn á fætur öðrum stormar fram á sviðið og lýsir því yfir að fólki sé ekki vorkunn að borða ekki hryggi í nokkrar vikur.
Það er bara ekki málið. Sunnudagshryggurinn er fáséður á mínu heimili, en mér kemur það lítið við hvað aðrir borða. Þarf virkilega nefnd sem ákveður hvað fólk má eitt og sjálft? Á ríkið að skipta sér af mataræði þegnanna?
