Einhverjir almannatenglar hafa reynt að halda því fram í dag að Lilja Alfreðsdóttir hafi náð að „slá Miðflokkinn niður“ í sjónvarpsviðtali sem RÚV flutti í gær. Þetta er mikill misskilningur. Annað hvort eru þeir sem álykta með þessum hætti ekki nægilega vel að sér eða þá eru þeir að reyna að koma inn tilteknum viðhorfum hjá fólki. Lilja kom vel fyrir í sjónvarpsviðtalinu enda virtist sýningin hafa verið æfð og sviðsett af mikilli kostgæfni undir stjórn fagmanna. Um það er allt gott að segja. Stjórnmálamenn eiga að nýta sér ráðgjafa og mikilvægt er að velja sér rétta PR-fólkið til verka.
Sigmundur Davíð og félagar á Klaustur-barnum voru kallaðir „ofbeldismenn“ í þessu viðtali. Lilja sakaði þá um ofbeldi vegna þeirra dónalegu orða sem þeir létu falla. Varla er deilt um það að félagarnir á barnum sýndu dómgreindarleysi. Á þeim var sorakjaftur og ætla má að eitthvað hafi farið úrskeiðis í uppeldi þeirra frá öndverðu. En beittu þeir ofbeldi? Samkvæmt almennum íslenskum málskilningi er ofbeldi annað og miklu meira en dónalegt orðbragð og fylliríisröfl miðaldra fólks.
Lilja Alfreðsdóttir skaut yfir markið með ofbeldistali sínu og yfirlýsingu um að hún gæti aldrei fyrirgefið það sem sagt var. Aldrei að segja aldrei er stundum bent á. Ef Lilja ætlar að vera áfram í pólitík þá er betra að gefa ekki svona afgerandi yfirlýsingar. Sjálfstæðisflokkurinn ætlaði til dæmis aldrei að vinna í ríkisstjórn undir forystu sósíalista. En gerir það samt og þurfti að éta stórt ofan í sig. Lilja hefur ótakmarkaðan metnað og hún mun gera hvað sem er til að ná lengra á sviði stjórnmálanna. Þennan metnað hefur hún frá föður sínum, Alfreð Þorsteinssyni fyrrum borgarfulltrúa Framsóknar, manninum sem ber höfuðábyrgð á fjárfestingarhneykslinu sem hús Orkuveitu Reykjavíkur er og kostar borgarbúa marga milljarða. Alfreð var alltaf til í að semja um allt fyrir völd. Lilja hefur verið talin geta orðið sáttasemjari milli Framsóknar og Miðflokks en gamla framsóknarmenn dreymir um að sameina þessa systurflokka. En í gær slökkti hún á þeirri von. Það getur ekki orðið sátt um Lilju eftir að hún kallaði forystu Miðflokksins „ofbeldismenn“. Þar með fór sú von.
Hefði Lilja viljað verða stór og sýna að hún væri stærri en bardónarnir, þá hefði hún átt að vorkenna þeim, aumkuna sig yfir þá og bjóða sættir. Þá hefði hún sýnt stórmennsku. En það gerði hún ekki. Það hefur enginn aðili þessa máls sýnt stórmennsku. Það vantar alveg. Ógæfufólkið á barnum situr fast í drullupolli og aðrir hafa valið að henda sér ofan í pyttinn til þeirra. Nú síðast Lilja Alfreðsdóttir.
Í dag hefur Sigmundur Davíð Gunnlaugsson lýst því yfir hve mjög honum sárni að vera kallaður ofbeldismaður. Hann hefur grenjað við öxlina á þjóðinni út af því. Nú keppist þetta fólk allt saman við að reyna að láta kjósendur vorkenna sér. Í gær var það Lilja og Sigmundur í dag. Hver mun grenja fyrir okkur á morgun? Þessi keppni mun halda áfram og enginn þarf að láta sig dreymna um að Sigmundur Davíð hætti, dragi sig í hlé eða láta slá sig út af laginu. Hann hrökklaðist úr embætti forsætisráðherra vegna Panamahneykslisins og flestir héldu þá að hann væri búinn að vera. En hann kom aftur, stofnaði flokk og náði 10.9% fylgi í síðustu kosningum, fékk meira fylgi en Framsóknarflokkurinn sjálfur eftir hundraðára puð!
Í ljósi þess að hafa lifað Panamadæmið af, þá mun Sigmundur Davíð hrista Klausturmálið af sér. Hann mun vinna þessa mælsku-og grátkeppni við Lilju og aðra. Sigmundur mun segja eins og Marteinn Mosdal:
„Ég kem alltaf aftur ........“
Í sjónvarpsviðtalinu í gær þakkaði Lilja fyrir allan þann mikla stuðning sem hún taldi sig finna fyrir frá fólki „úr öllum flokkum“. Skilja mátti orð hennar þannig að hún hefði þjóðina á bak við sig. En er það þannig? Ekki ef marka má skoðanakannanir. Nýjasta könnunin sem Maskína birti í gær mælir fylgi Framsóknar einungis 8.8% þó könnunin væri tekin eftir hneykslið sem leiddi til þess að fylgi Miðflokks og Flokks fólksins hrundi. Fór fylgið til Lilju og flokks hennar? Nei, það virðist hafa farið til Samfylkingar, sem nú er orðinn stærsti flokkur landsins, Viðreisnar og til Pírata. Hvers vegna rataði fylgið ekki heim til Framsóknar? Það er verðugt rannsóknarefni fyrir framsóknarmenn. Eru fleiri rúnir trausti en barfólkið?
Ég er alls enginn aðdáandi framsóknarflokka. Sama hvort þeir heita Framsóknarflokkur, Miðflokkur eða Sjálfstæðisflokkur. En ég er sannfærður um að Sigmundur Davíð Gunnlaugsson mun ekki láta hrekja sig eða stuðningsmenn sína út af hinu pólitíska sviði. Hann rekur Miðflokkinn eins og trúarleiðtogi rekur söfnuð sinn. Hann heldur hirð í kringum sig sem trúir öllu sem hann segir, trúir á hann. Það er því ekkert fararsnið á honum.
Lilja Alfreðsdóttir líkist meira meginþorra þingmanna sem koma og fara án þess að skilja eftir sig djúp spor. Hún hefur nú gegnt stöðu menntamálaráðherra í heilt ár án þess að hafa komið miklu til leiðar. Minnið gæti verið að svíkja mig. En ég man ekki eftir neinum afrekum. Man einhver eftir einhverju markverðu sem Lilja Alfreðsdóttir hefur komið í verk á þessu ári í menntamálaráðuneytinu? Er ekki ennþá virðisaukaskattur á bókum sem hún lofaði að afnema STRAX? Er ekki „hola íslenskra fræða“ enn á sama stað full af illgresi og vatni? Hver eru annars afrekin?
Sigmundur Davíð mun halda utan um ofsatrúarhóp sinn og mæta vígreifur til næstu kosninga – „ég kem alltaf aftur ......“ – en erfiðara er að spá um afdrif Lilju Alfreðsdóttur og Framsóknarflokksins.
Rtá.
