Á morgun, páskadag, minnast kristnir menn um tvö þúsund ára gamalla atburða þegar Jesús, sem dáið hafði á krossinum, reis upp frá dauða sínum. Sigur lífsins er inntak þeirrar sögu sem á alltaf við en kannski sérstaklega nú þegar við glímum við tímabundna ógn sem fáu eirir og óþarft að rekja þau ósköp öll.
Páskar eru því að kristnum sið gleði- og sigurhátíð og það er sannarlega tilefni til að gleðjast á þessum páskum sem fyrr, þó að sú gleði verði á margan hátt frábrugðin því sem menn áður þekktu.
Það er ýmislegt við siði tengda páskum sem markar líf okkar. Í kristinfræðslu í grunnskóla lærðu þeir sem vaxnir eru nokkuð úr grasi, að á pálmasunnudag sé þess minnst að Jesús reið inn í Jerúsalem og var fagnað sem konungi. Fólkið breiddi klæði sín á götur og veifaði pálmagreinum.
Slíkan sess hafði hann tæpri viku fyrir dauða sinn. Það átti þó eftir að breytast hratt og á föstudaginn langa var svo komið að hann var festur á kross þar sem hann beið dauða síns. Sannarlega harmræn framvinda, enda var hér á landi til siðs að allir menn skyldu halda kyrru fyrir og flestar bjargir bannaðar. Verslanir lokaðar og samkomuhald fremur fábrotið. Á sumum heimilum var háreisti illa séð sem og ærsl og leikaraskapur, sem fallið gat ungviðinu þungt. Þetta er nú nokkuð breytt. En allt átti þetta sinn þátt í því að páskadeginum var sérstaklega fagnað með súkkulaðiáti og margs kyns kræsingum.
En hvaða erindi á þessi saga páskanna og þeir atburðir sem hún lýsir við menn á fyrri hluta tuttugustu og fyrstu aldar? Er ekki sagan af Jesú bara uppspuni og skáldskapur?
Það getur vel verið. En skiptir það einhverju máli? Er trúin á Jesú Krist og inntak sögu hans ekki fremur fallin til þess að gera líf okkar manna hér á jörðu bærilegra en annars væri?
Það er alþekkt að allt má leggja út á versta veg og það eru ýmis óhæfuverk sem þrifist hafa í skjóli trúar og siða, hvort sem það er kristin trú eða önnur. Það er sorglegt.
En jafnvel þótt menn finni ekki fótfestu í trú þá er frásögn Biblíunnar af atburðum fyrir og um páska fyrir tvö þúsund árum, saga af þáttum í mannlegu eðli, um launráð og fals sem leiddi til krossfestingarinnar og saga vonar um sigur lífsins á dauðanum. Þetta þarf ekki endilega að hafa gerst til þess að við njótum sögunnar.
Þarf að liggja fyrir óræk sönnun um að atburðir hafi gerst svo vioð getum haft gagn af boðskap sögu?
Þúsundir manna fara á hverju ári á Njáluslóðir, svið sögunnar um Njál og Gunnar. En er sagan sönn? Það skiptir ekki máli. Við förum samt á vettvang til að sjá fyrir okkur hvernig atburðirnir sem lýst er gengu fyrir sig, sannir eða lognir.
Sagan af síðustu ævidögum Jesú og upprisu hans á erindi við okkur öll, óháð því hvort við trúum eða ekki eða hvort við teljum okkur hafa fullnægjandi sannanir fyrir því að frásögnin sé sönn. Njótum hennar.
Gleðilega páska.
Birtist fyrst í Fréttablaðinu þar sem höfundur er ritstjóri.
