Stundum finnst mér „frjálslynda fólkið“ vera að færa okkur aftur á miðaldir. Eins og þá er hættulegasta fólkið nú svokallaðir afneitunarsinnar (efasemdarfólk), sérstaklega þeir sem efast um að nánast allt líf á jörðinni eyðist á næstu 12 árum eða svo að öllu óbreyttu.

Útkoma skýrslu nefndar undir forystu Björns Bjarnasonar, sem skoðaði áhrif aðildar Íslands að innri markaði Evrópusambandsins eftir aldarfjórðung, markar ákveðin tímamót. Hún svarar mörgum spurningum skýrt og skilmerkilega. En hún vekur líka nýjar. Sú mikilvægasta er: Hvað næst?

„Veistu, ég skil þig ekki,“ sagði yfirmaður við mig fyrir hálfum öðrum áratug. Hann horfði stíft í andlit mér og hélt áfram:

Í síðustu viku þurfti forsætisráðherra að svara þeirri erfiðu spurningu á Alþingi hvort hún treysti Bandaríkjunum til þess að standa við skuldbindingar sínar gagnvart Íslandi. Ráðherrann vék sér hjá því að svara beint en staðfesti að hún stæði við þjóðaröryggisstefnu Íslands. Hér þarf vitaskuld að hafa í huga að ekki er einfalt að svara slíkri spurningu án undirbúnings og umhugsunar.

Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir, alþingismaður Viðreisnar, ritaði grein hér í Fréttablaðið í síðustu viku þar sem hún spyr lesendur hvort megi bjóða þeim „heilan kosningarétt eða hálfan“. Það er ástæða til að taka undir þessi skrif hennar.

Í dag, þann 10. október hefði tengdamóðir mín orðið 53 ára gömul hefði hún fengið að lifa krabbameinið af. Hún tapaði baráttunni aðeins 36 ára gömul. Fjórum árum eldri en ég er nú.

Í Morgunblaðinu í dag, fimmtudaginn 10. október, birtist tilvitnanaflétta sem vert er að brjóta til mergjar. Ritstjórar blaðsins vitna í Staksteinum í skrif fyrrverandi ritstjóra þess, sem aftur vitnar í grein eftir Owen Paterson þingmann breska Íhaldsflokksins í Daily Telegraph um hnignun sjávarútvegs í Bretlandi.

Á þingfundi fyrr í dag var sérstök umræða um velsældarhagkerfið þar sem m.a. var rætt um tillögur um 39 félagslega, umhverfislega og efnahagslega mælikvarða sem verði lýsandi fyrir hagsæld og lífsgæði á Íslandi.

Sú spurning vaknar æ oftar á vesturlöndum hvort treysta megi Bandaríkjunum í sama mæli og áður. Ísland hefur ríka ástæðu til að vera á varðbergi í þessum efnum. Í þjóðaröryggisstefnu Íslands segir afdráttarlaust að varnarsamningurinn við Bandaríkin sé lykilatriði við varðveislu fullveldisins.