Í septem­ber 2019 ritaði Fagráð um vel­ferð dýra - en yfir­dýra­læknir er for­maður ráðsins - Um­hverfis­stofnun bréf, varðandi fram­tíð hrein­dýra­veiða, og beindi þeim til­mælum til stofnunarinnar og þar með til um­hverfis­ráð­herra, „að kýr verði ekki skotnar frá kálfum yngri en þriggja mánaða“.

Ég hef undan­farna daga í­trekað tekið þátt í skoðana­könnunum um við­brögð ís­lenskra heil­brigðis­yfir­valda við kóróna­veirunni, hvort ég sé á­nægður og sáttur. Ég hef svarað játandi og meira að segja hvergi sparað lýsingar­orðin og myndi gera enn.

Sam­kvæmt 6. gr. laga nr. 19/1997 um sótt­varnir er það hlut­verk sótt­varna­ráðs að móta stefnu í sótt­vörnum og skal ráðið vera heil­brigðis­yfir­völdum til ráð­gjafar um að­gerðir til varnar út­breiðslu smit­sjúk­dóma. Með þessu bréfi viljum við kalla eftir því að ráðið taki af­stöðu til á­lita­mála sem upp hafa komið um að­gerðir gegn CO­VID-19 far­aldrinum.

Nú eru skrítnir tímar eins og margir gáfumenn hafa bent á. Ég var dreginn nauðugur úr sófanum í gönguferð í gaddi og stórhríð.

Bar­áttunni gegn kóróna­veirunni er oft líkt við stríð. Sumir þjóðar­leið­togar stappa stáli í fólk með því að láta hverri brýningu um að fara að sótt­varna­reglum fylgja bjart­sýnis­boð­skap um að þjóðin muni saman vinna stríðið.

Einkennileg læti eru yfir frumvarpi dómsmálaráðherra um netverslun með áfengi. Þetta mál hefur hvorki með lýðheilsu né afnám einkaréttar ÁTVR á sölu áfengis að gera, hvað þá þessa COVID veiru. Málið snýst um jafnræði þannig að þeir sem hafa íslenska kennitölu og reka netverslun sem endar á .is geti selt okkur áfengi í gegnum netið eins og þeir sem eru með netverslun sem endar .com.

Á meðan að þetta skelfi­legir tímar sem heims­byggðin er öll að takast á við. Þá er ekki hægt að horfa fram hjá því að, að í ára­raðir, hafa bænir og vonir fólks um allan heim verið á eina leið; Við verðum að hlusta á vísinda­fólkið okkar, hægja á neyslu, draga úr losun Kol­díoxíðs. Standa saman á jörðinni en ekki sundruð. Svör flestra ráða­manna hafa verið; Það er erfitt. Svo kemur móðir jörð með sýni kennslu í því hvernig það er hægt og á svip stundu er allt breytt.

Nýjustu tölur um Covid eru góðar (að svo miklu leyti sem tölur af þessu tagi geta verið góðar).

Það blasir núna við að Covid 19 óværan ógnar heilsu milljóna manna vítt og breitt um heiminn, en hún ógnar ekki „bara“ heilsu fólks, heldur einnig lífsafkomu og atvinnuöryggi launafólks, enda eru tannhjól atvinnulífsins og hagkerfisins hægt og bítandi hægja á sér með skelfilegum afleiðingum fyrir afkomu fyrirtækja og launafólks.

Ekki er að orðlengja að veröldin er á öðrum endanum vegna þeirrar aðsteðjandi vár sem kóvið er. Daglegt líf milljarða manna er úr skorðum og margir bera kvíðahnút í maga. Finna þarf nýjar aðferðir til að leysa dagleg verkefni og heimili og fyrirtæki eru skyndilega komin með úrlausnarefni í sínar hendur sem riðlar öllu skipulagi. Nýjar áskoranir eru við hvert fótmál og finna þarf nýjar lausnir við stór og smá viðfangsefni.

Fólk sem hefur aldrei rangt fyrir sér og þarf aldrei, aldrei, aldrei að skipta um skoðun er upp til hópa skelfing leiðinlegt. Engir þó jafn þreytandi og „Nei-aparnir“ sem urðu til við Icesave-stökkbreytinguna.

Fyrir tíu árum, nánast upp á dag, heimsótti ég Stríðsminjasafnið í London. Þar stóð yfir sýningin „Matarmálaráðuneytið“ sem fjallaði um skömmtun matvæla í Bretlandi í heimsstyrjöldinni síðari. Matarskömmtun hófst í Bretlandi 8. janúar 1940 og lauk henni ekki fyrr en 30. júní 1954 þegar höft á kjötsölu voru afnumin. Sérstöku matarmálaráðuneyti var falið hið flókna verk að útfæra skömmtunina og stýra dreifingu matvæla svo fæða mætti heila þjóð á viðsjárverðum upplausnartímum.

Í skrifum mínum undanfarin misseri hef ég endurtekið vakið athygli manna á óheimilli meðferð Hæstaréttar landsins á ákvæði almennra hegningarlaga um umboðssvik. Samkvæmt skýrum texta laganna er ekki unnt að telja sakaða menn hafa brotið gegn þessu ákvæði, nema sannast hafi á þá tilgangur til að auðga sjálfa sig eða aðra með háttsemi sinni. Svo er að sjá að rétturinn hafi haft einhvern sérstakan vilja til að refsa þessum sökuðu mönnum án þess að lagaskilyrðinu hafi verið fullnægt og þar með valdið þeim og ástvinum þeirra miklu böli.