Áhrifamikill og myndrænn kafli í Hringadróttins sögu (Lord of the Rings) fjallar um hvernig fyrrum öflugur konungur festist í lygavef ráðgjafa, verður handbendi hans og snýst gegn sínu eigin fólki. Þetta er vel þekkt minni sem nær aftur í aldir, svo langt aftur sem elstu sögur og sagnir geyma.
Af einhverjum ástæðum voru þessir „ráðgjafar“ oft í fornum sögnum nefndir Rauður ráðgjafi (ráðherrar voru ekki komknir til sögunnar þá, en þessir gegndu svipuðum hlutverkum við hirð konunga). Þetta er algengt minni vegna þess hve oft hliðstætt gerist í veruleikanum.
Í Hringadróttins sögu kallaði Ormstunga, hinn svikuli ráðgjafi, tortímingu yfir konung og hans fólk, hann gekk erinda erkióvinarins, sjálfs myrkrahöfðingjans. Þjóðin losnaði ekki undan þessari bölvun fyrr en Gandálfi tókst með sínum yfirnáttúrlegu kröftum að rjúfa álögin.
Hér og nú – uppi á Íslandi á þessu herrans ári 2018 – er fólk slegið sömu blindu og sér ekki myrkrahöfðingjann sem felur sig bak við rauða slikju og gamalfrægt nafn sósíalistaflokksins og gerir út flugumenn sína til að ná valdi á verkalýðshreyfingunni sem uggir ekki að sér.
Spurningin er bara hvenær orðin „sumir eru jafnari en aðrir“ verða skrifuð á vegginn? Og hvenær, ef einhvern tíma, einhverjir ná að gægjast á glugga og sjá erindrekana skála yfir kræsingum á svignandi borðum við erkikapítalistann og hans félaga um leið og þeir siga blóðhundunum á skrílinn sem kaus þá til valda.
