Hvað nú?

Það eru mikil tíðindi af breskum stjórn­málum. Í höfn er stærsti kosninga­sigur Í­halds­flokksins í 32 ár eða allt frá sigri Margrétar Thatcher árið 1987. Á hinn bóginn er ó­sigur Verka­manna­flokksins sá versti frá árinu 1935.

Lokið er þeirri pólitísku lömun sem hrjáð hefur Breta í þrjú ár. Lík­legt er að landið muni hafa stöðugri ríkis­stjórn með starfandi meiri­hluta. En í miðjum fagnaðar­ópum gætu Í­halds­menn setið uppi með það að hafa tryggt Brexit en tapað einingu Stóra-Bret­lands.

Niður­staðan fyrir Jeremy Cor­byn sem stýrt hefur Verka­manna­flokknum frá árinu 2015 er flestum skýr nema honum. Þetta er versti árangur flokksins í 84 ár. Bretar hafna þeim harða sósíal­isma sem boðaður var. Þeir sáu ekki í Cor­byn leið­toga landsins. Í neyslu­hyggju jóla­undir­búnings hljómuðu gamal­dags hug­myndir um þjóð­nýtingu eins og sögu­skýringar frá Sovét­ríkjunum.

Kosningarnar snerust um Brexit. Dug­leysi Verka­manna­flokksins um skýra stefnu var al­gjört. Reynt var að höfða til allra óháð af­stöðu til Brexit.

Skoski þjóðar­flokkurinn, með kröfur um á­fram­haldandi aðild að ESB og sjálf­stæði Skot­lands, er líka sigur­vegari. Þar vegur líka þungt að síðasti Brexit-samningur John­sons gaf Norður-Írum mikla sér­stöðu en ekki Skotum. Krafa um nýja þjóðar­at­kvæða­greiðslu um skoskt sjálf­stæði er því í kortunum á næsta ári.

Eftir 46 ára aðild eru Bretar á leið úr ESB, til góðs eða ills. Það verður ekki auð­velt því landið er sam­tvinnað öðrum á innri markaði Evrópu. Brott­förin úr innri markaði Evrópu er 31. janúar. Þá tekur við að­lögunar­tíma­bil til loka 2020. Á þeim 11 mánuðum verða erfiðar við­ræður um frí­verslunar­samning um toll­frjálsan og kvóta­lausan að­gang vöru og markaðs­að­gang þjónustu í anda við­skipta­samnings ESB við Kanada og Japan.

Við­ræður ættu að geta hafist í mars. Leið­toga­fundur ESB og Bret­lands vegna við­ræðnanna er fyrir­hugaður í júní. Fram til júlí geta Bretar óskað eftir fram­lengingu á að­lögunar­tíma­bili sem er í dag til árs­loka 2020 en getur orðið allt til árs­loka 2022.

Fram undan eru erfiðir samningar. Í fyrsta lagi verður þrýstingur á setningu sam­eigin­legra leik­reglna sem Bretar vilja sem minnst af. Á sama tíma vill ESB hertar um­hverfis­reglur sem kallar á aukinn kostnað. Þá er krafa uppi um kerfi til að leysa úr þeim á­greinings­málum sem kunna að koma upp.

Í öðru lagi verður tekist á um fram­tíðar­að­gang Breta að fjár­mála­mörkuðum Evrópu. Þeir missa nú rétt til að bjóða þjónustu á megin­landinu.

Í þriðja lagi eru úr­lausnar­efni varðandi fisk­veiðar og að­gang að haf­svæðum Breta. Í Brexit var mikið rætt um full­veldi yfir eigin land­helgi. Samningur um gagn­kvæmar veiði­heimildir og að­gang að mörkuðum sjávar­af­urða, en gerð hans á að ljúka 1. júlí 2020, er ekki hluti af fyrir­huguðum frí­verslunar­samningi.

Þrátt fyrir sí­fellt fleiri sam­eigin­leg við­fangs­efni Evrópu­þjóða á borð við lofts­lags­breytingar, vaxandi á­hrif Asíu­þjóða og þjóðar­öryggis­mál hafa Bretar kosið tví­hliða samninga í stað fjöl­þjóða­sam­vinnu innri markaðar Evrópu. Á­ta­ka­um­ræða um þessa tvo val­kosti er rétt að byrja.

Höfundur er ritstjóri Fréttablaðsins.