Heiðar segir hug­myndir Krist­rúnar galnar: „Það verða bara enn þá fleiri ein­stæðar mæður að borða graut í hvert mál“

Heiðar Guð­jóns­son, frá­farandi for­stjóri Sýnar, segir að til að stuðla að því að markaðurinn geti sinnt verð­mæta­sköpun þá þurfi stjórn­völd að viður­kenna að þeirra hlut­verk sé að skapa sann­gjarnt sam­keppnis­um­hverfi.

Þetta segir Heiðar í hlað­varps­þættinum Ein pæling en Við­skipta­blaðið greinir frá.

„Það voru ýmsir eins og Krist­rún Frosta­dóttir, sem er hag­fræðingur, að kalla eftir því að í upp­hafi heims­far­aldursins yrði ríkis­starfs­mönnum fjölgað. Hvað átti síðan að gera þegar heims­far­aldurinn gekk yfir, reka þá alla? Hvað áttu þeir þá að gera?“ spyr Heiðar.

Hann segir síðan að það sé ekkert jafn varan­legt og tíma­bundin ríkis­úr­ræði.

Krist­rún,sem bauð sig fram til formanns Sam­fylkingarinnar í síðustu viku, vildi fara í niður­skurðar­að­gerðir á meðan á far­aldrinum stóð og hefur í­trekað gangrýnt Seðla­bankann fyrir að fara ekki öflugri sér­tækari að­gerðir.

„Síðan gengur heims­far­aldurinn yfir og þá er Krist­rún enn þá að tala um það að þetta hefði átt að vera lausnin frekar en að lækka vexti. Þetta er gjör­sam­lega galið vegna þess að auka neyslu – svona key­nesísk hug­mynda­fræði að við­halda neyslu­stigi - er náttúru­lega bara þvæla. Þetta er eins og að pissa í skóinn sinn,“ segir Heiðar.

Heiðar minnist þess að hafa alist upp í Svíþjóð í þættinum og unnið í viðskiptaráðinu í Gautaborg árið 1995. Ríkisútgjöld í Svíþjóð hafi verið aukin verulega á þessum tímum. Svíar hafi þá verið í góðri stöðu hvað innviði varðar. Þeir hafi m.a. átt stærstu stálnámu Evrópu í Kiruna og fjölda iðnfyrirtækja sem hjálpuðu til við að endurbyggja Evrópu eftir seinni heimsstyrjöldina og nutu góðs af. Heiðar segir Svía því hafa getað leikið sér með sósíalískar hugmyndir en þær hafi á endanum beðið skipbrot.

„Það var frægt þegar Astrid Lindgren, sem er einn af mínum uppáhalds rithöfundum, borgaði 105% af launum sínum eitt árið í skatta og skrifaði þá grein í blaðið – fyrsta skiptið sem hún skrifaði svona aðsenda grein – og spurði bara ‚hvert er þetta komið?‘. Þá vaknaði svolítið sænska þjóðin. Svo er það Göran Persson og sósíaldemókratarnir sem voru búnir að reka þetta kerfi í þrot. Sænska bankakerfið fór alveg á hliðina 1992-1994.

Þá neyddust þeir bara til að vinda ofan af þessu. Þeir áttuðu sig á því að það eru ákveðin takmörk fyrir því hvað ríkisútgjöld geta verið mikil. Hvað þáttur hins opinbera í kerfinu getur verið mikill án þess að það fari að bitna verulega á kerfinu.“

Heiðar segir sögu sömu sé að segja um Kanada á þessum árum og þar hafi að lokum einnig þurft að vinda ofan af ríkisútgjöldum.

„Það er fróðlegt, því þú ert að tala um að einhverjir Keynesistar eru alltaf að verja frekari ríkisútgjöld og bera það fyrir sig að það sé einstæð móðir sem er að borða graut í hvert mál. Það verða bara enn þá fleiri einstæðar mæður að borða graut í hvert mál ef hugmyndir þeirra fengju fram að ganga.“

Hægt er að hlusta á við­talið hér að neðan og lesa frétt Við­skipta­blaðsins.