Dómsmálaráðherra stefnir á að láta reisa nýtt fangelsi í kjördæmi sínu þó að það sé miklu dýrara og óhagkvæmara en að stækka einfaldlega nýlegt fangelsi á Hólmsheiði í nágrenni Reykjavíkur. En Litla-Hraun er í nágrenni við Hveragerði þar sem sem Guðrún Hafsteinsdóttir er búsett. Vitanlega er starfsemi Litla-Hrauns í ónothæfu húsnæði en það er nákvæmlega ekkert sem kallar á að ný aðstaða rísi á sama stað.
Ekki er langt síðan nýtt fangelsi var tekið í notkun á Hólmsheiði og hefur það reynst vel í alla staði enda er það hannað og byggt sem fangelsi frá upphafi andstætt því sem reyndin var á Litla-Hrauni. Því blasir við að stækka fangelsið á Hólmsheiði og nýta þar með margvíslega aðstöðu sem þegar hefur verið komið upp þar. Hólmsheiði er í nágrenni við dómstóla landsins, nær allri heilbrigðisþjónustu og margvíslegri annarri þjónustu sem fangelsi þarf á að halda en Eyrarbakki.
Kjördæmapot af því tagi sem Guðrún Hafsteinsdóttir reynir nú að komast upp með er óþolandi og hefur þegar kostað íslenska þjóð óhemju mikla fjármuni sem eru einfaldlega ekki lengur til. Krafan nú er að hið opinbera framkvæmi á sem hagkvæmastan hátt en ekki í þjónustu við dynti og kjördæmabrask einstakra ráðherra sem koma við í sínum embættum, jafnvel í stuttan tíma, og eru svo horfnir á braut. Ríkissjóður Íslands hefur nú verið rekinn með halla í samfellt sjö ár og verður fyrirsjáanlega rekinn þannig áfram í ár og á næsta ári. Hvort tekst svo að snúa til betri vegar varðandi fjármál ríkisins mun ráðast af því hvernig nýrri ríkisstjórn, sem mynduð verður á nýju ári, tekst til.
Það var ekki mikill bragur yfir málflutningi Guðrúnar Hafsteinsdóttur dómsmálaráðherra í fréttum sjónvarpsstöðvanna í vikunni þegar hún stóð býsna lúpuleg og skýrði frá því að áætlaður framkvæmdakostnaður við nýtt fangelsi hefði hækkað úr 7 milljörðum sem hún kynnti fyrir ellefu mánuðum í 14 milljarða nú. Hvar endar þetta? Margvíslegt sukk hefur viðgengist í opinberum búskap en sjaldan hefur sukkið verið jafnbratt og það sem Guðrún kynnti þarna.
Hún talaði um það sem sjálfsagt mál að nýtt fangelsi risi á þeim slóðum sem Litla-Hraun er núna. Þarna hefðu fréttamenn sjónvarpsstöðvanna mátt grípa inn í og spyrja ráðherra hvers vegna það væri svo sjálfsagt mál að fangelsi risi þarna í stað þess að velja miklu hagkvæmari leið sem vitanlega væri að stækka aðstöðuna á Hólmsheiði. En það var ekki gert, ef til vill vegna þess að kjördæmapot Guðrúnar hefur fengið litla athygli meðal stjórnmálamanna. Nú þarf að verða breyting á því. Ekki er unnt að sigla beint fram af brúninni með hvert opinbera fjármálahneykslið á fætur öðru.
Þegar fréttamenn báðu ráðherra um skýringar á þessari áætluðu tvöföldun kostnaðar og risafjárhæðinni 14 milljörðum króna var fátt um svör. Hún sagði þetta alls ekki mikið í samanburði við þjóðarhöllina! Þetta var aumt svar og Guðrúnu Hafsteinsdóttur til lítils sóma. Þjóðarhöllin sem íþróttahreyfingin hefur beðið eftir og barist fyrir um árabil kemur þessum fangelsismálum alls ekkert við. Rétt er að benda á að Reykjavíkurborg stendur undir helmingnum af fjárfestingunni á móti ríkissjóði enda verður höllin nýtt fyrir landslið Íslands í ýmsum íþróttagreinum og fyrir margvíslegt annað íþróttastarf. Guðrún var því býsna seinheppin með dæmi um fjárfestingarsukk ríkissjóðs.
Ráðherrann hefði frekar átt að nefna óþörf kaup ríkisins á dýrasta skrifstofuhúsnæði landsins fyrir utanríkisráðuneytið, sem var í prýðilegu húsi á Rauðarárstíg, skrifstofuhöll ríkisbankans á dýrustu lóð landsins eða stórbyggingu Alþingis fyrir kontóra, að ekki sé talað um fjárfestingar-og menningarslysið sem ríkið stendur fyrir á Hótel Sögu. Einnig hefði mátt svipast um í kjördæmi Guðrúnar þar sem verið er að brúa Hornafjarðarfljót. Fram hefur komið að 3 milljarðar króna hefðu verið áætlaðir til verksins í samgönguáætlun en nýjustu tölur herma að framkvæmdin sé komin í 9 milljarða og þeim hvergi nærri lokið. Af nógu er að taka þótt ekki sé gengið svo langt að nefna hvernig samgöngukerfi landsins er að hruni komið á mörgum stöðum vegna óstjórnar síðustu ára.
Ef Guðrún Hafsteinsdóttir heldur að hún muni komast upp með þetta á hún eftir að reka sig óþyrmilega á. Þegar hún hóf ráðherraferil sinn nálgaðist hún verkefni sín af dugnaði og áhuga. Þá lofaði hún góðu sem stjórnmálamaður. Mögulega er hún nú búin að sitja nægilega lengi á ráðherrastóli til að telja sig geta nálgast viðfangsefnin af valdhroka með kjördæmapot að leiðarljósi eins og því miður virðist oft verða raunin með ráðherra.
Oft virðist mottóið hjá þeim sem fara með fjármuni almennings vera: Á þetta, má þetta!
- Ólafur Arnarson
